Vandaag hebben we ons weer een kleine 100km dichter naar het eindpunt van deze vakantie verplaatst: Duncan, een klein stadje met een aantal karakteristieke gebouwen, waar ze als toeristentrekker een totempaalroute door de stad hebben gemaakt.
Je kunt deze route zelf lopen door de gele voetstappen te volgen, die vanaf het station kriskras door de stad gaan. Omdat Elize nogal last heeft van haar knie en heup lopen we de tocht met z'n drieën. Bij de totempalen staat ook een beschrijving van wat er mee uitgebeeld wordt. In de meeste gevallen is het een geschiedkundig verhaal en moet je de totem van onder naar boven lezen. De meest terugkerende figuren zijn de orca, de raaf en de zee-arend, mar af en toe zit er ook een menselijke afbeelding tussen. Al met al een leuke tocht om samen en met de kinderen te lopen.
Als we deze tocht gelopen hebben en weer bij de camper terug zijn is het tijd voor ons middageten. In en naast de camper eten we een boterham uit het vuistje.
Omdat het nog te vroeg is om naar de campground te gaan besluiten we om ook nog even bij The Raptors te gaan kijken. Dit is een commercieel opgezet park waar roofvogels worden gehouden die ingezet worden bij boeren om schadelijk wild op te ruimen of te verjagen en op vliegvelden, om overlast voor het vliegverkeer te voorkomen. De vogels rouleren deze functie en zijn daarna weer een paar dagen in het park om uit te rusten en om demonstraties voor het publiek te geven.
Tina, een zeer vlot pratend, goedogend vrouwelijke medewerker van het park verteld ons alles over de zee-arend, de valken en de uilen. Ze voert ze op de hand, leert Wendy en Anita hoe je een veilige knoop kan leggen in het touwtje dat ze om hun poot hebben en vertelt ons dat ze de vogels nooit hoeft te dwingen, als ze willen kunnen ze weg vliegen, ze lokt ze alleen met roepen, eten en een loer. Als de vogels besluiten om een uitstapje te maken kunnen ze door de tracker die aan hun poot zit wel weer opgespoord worden. Dit is in eerste instantie gedaan om ze op te kunnen sporen als ze in de problemen zijn (vast zitten in een boom of net).
Aan het eind van de middag is er weer een vliegdemonstratie en hier laten de zee-arend, de valken en uilenzien wat ze allemaal kunnen. Het kleinste valkje vind mij wel interessant: ik stond met mijn camera op de achterste bank en ineen zat ze op mijn telelens. Ik zeg dus tegen haar dat ze het verkeerd begrepen heeft en dat ik ze liever vóór de lens had dan er boven op, maar ze keek me niet begrijpend aan. Ik dacht even in haar ogen te zien "help, een boom die kan praten", maar ik kan met vergissen natuurlijk. Tina vond het wel grappig, maar verplaatste hem toch even naar het platform dat een paar meter verderop stond.
Als laatste kwam er een onooglijk beest aanvliegen: een Stork noemde ze het, ik denk dat het een Maraboe (oid) is. Dit is een dier uit Afrika en ze hebben hem een tijdje te leen van een park in Ontario. Hij heeft lange poten, een of andere zak aan zijn hals waar hij zijn lichaamstemperatuur mee regelt en een lange snavel. Hij huppelt en stapt over het grasveldje, op zoek naar de stukjes vlees die door Hans en Tina worden rondgestrooid.
Als deze demonstratie voorbij is gaan we richting de campground in Duncan. De eigenaresse moet uit Amsterdam komen, maar helaas treffen we haar niet. 's Avonds komt haar dochter even langs om het stageld te innen, verder zien we niemand. Onze buurman is blij dat hij weer iemand heeft om mee te praten, hij heeft twee honden, die het met de meiden goed kunnen vinden en daarmee hebben zij mooi wat afleiding.
Omdat we Elize belooft hebben dat er nog een buitenrit te paard gedaan gaat worden en we hadden gehoord dat dat in de omgeving van Victoria zou kunnen, proberen we in contact te komen met een aantal manege's/stallen. Het lukt alleen niet: bij de een is het nummer niet meer in gebruik, bij de ander krijg je een voicemail, maar er wordt niet teruggebeld. We hopen dat de buurman ons hiermee kan helpen, maar via een andere stamgast horen we dat om verzekeringstechnische redenen de meeste stallen zijn opgehouden met het aanbieden van trail rides. De waiver die je normaal moet tekenen houdt geen stand in de rechtbank en daarmee ging de verzekeringspremie dermate omhoog dat het niet meer op te brengen was. We moeten in Victoria maar even bij de VVV navragen of zij nog iemand weten. Dat zullen we morgen dan maar even doen.
's Avonds probeer ik weer even het blog bij te werken en te uploaden, de internetverbinding is heel traag en pas na middernacht lukt het om twee afleveringen te posten. Ik heb inmiddels een tooltje gevonden waarmee ik de Raw formaat foto's weer om kan zetten naar JPG, het is hiermee alleen veel meer werk dan voorheen, omdat ik het niet in een batch kan doen, maar foto voor foto. Maar even zien hoe dat de komende dagen gaat, anders moet ik thuis de laatste dagen nog maar even bijwerken.
Morgen gaan we dus naar Victoria, ons kampement voor de komende twee dagen is in Saanichton, net boven Victoria, maar we gaan eerst even de stad in.
Groeten vanaf Duncan RV Park
