Soms heb je van die dagen waarop je rond de middag denkt: ik wilde dat ik mijn bed niet uitgekomen was!
Vandaag heb ik zo'n dag....
Vanmorgen zijn we om half acht opgestaan, omdat we om negen uur bij de haven wilden zijn om de boottocht en de vlucht te boeken. We konden nog met de boot van half tien en half vier mee, maar voor het watervliegtuig was alleen de vlucht van zeven uur 's avonds nog beschikbaar. We gingen dus vanochtend de zee op en vanavond de lucht in.
Terug bij het kantoortje van de walvisvaart liep er een 2-3 jarig jengelend roodharig ventje heen en weer in het kantoor. Buiten, voor de deur nog een hyperactief roodharig exemplaar dat een jaartje ouder was en het idee had dat hij ninja was. We hoopten in eerste instantie vurig dat ze maar met de tocht naar de hot springs mee zouden gaan en in tweede instantie, toen het roodharige, bebrilde en van krullen voorziene moederexemplaar ze, meermaals en zonder succes, in vloeiend vlaams en met stemverheffing onder controle probeerde te krijgen, nog vier keer meer!
Helaas bleken ze toch mee de oceaan op te gaan. Beide koters moesten dus een zwemvestje aan, wat de ninja stoer vond, maar zijn jongere broertje niet. Die kreeg zijn moeder huilend zover dat hij zijn vestje pas op de boot aanmocht. Ninja werd actief en botvierde zijn aanvallende activiteiten op moeder en broertje. Na een aantal "Nee Sepke, nee Sebastiaan, nu geen Ninja zijn. Nee Sepke, niet aan Nikolaas zitten" greep vader in met de stelling dat Sepke niet mee aan boord mocht als hij "Nindzja" was en dat hij niet aan Polleke mocht zitten...
Afijn, wij aan boord van de boot. Onze zuiderburen gingen boven zitten en wij dus beneden en op de boeg, zodat we zo min mogelijk van de Ninja en zijn familie zouden vernemen. Na de veiligheidsinstructies over zwemvesten e.d. staken we van wal. Vanuit de haven voeren we tussen eilandjes door, waarop de één een nest arenden met jongen zaten en op een volgende zeehonden lagen. Na dit natuurschoon gingen we de open oceaan op, waar een redelijke golfslag stond. Op de boeg konden we ons goed vasthouden of op de kisten met reddingsboeien zitten. Toen het voorop wat begon te spatten ben ik met de camera naar het achterdek gegaan, waar je het opspattende water van de beide schroeven kon bewonderen.
De kapitein deelde mee dat er net voor ons activiteit van een humpback whale (bultrug) was waargenomen. Hij was zojuist na een paar keer ademen diep ondergedoken om voedsel binnen te werken en we zouden 5-10 minuten wachten tot hij weer aan de oppervlakte zou komen.
Het wachten duurde lang, maar bovenkomen deed hij niet.... Na een kwartier besloot de kapitein om maar verder te varen, naar een noordelijker gedeelte, waar hij meestal meer succes had. Daar aangekomen stonden we met zijn allen op het voordek op de uitkijk. Om een beter overzicht te hebben ging ik boven naast de stuurhut staan, waar de deining echter zo sterk was, dat een scherpe foto lastig werd, omdat ik me met minstens één hand vast moest houden aan de reling. Na een paar minuten hield ik het daar voor gezien. Op mijn terugtocht struikelde ik bijna over Sepke, die in zijn zwemvest bovenaan de trap aan het touw de ninja hing uit te hangen. Nicolaasje sliep heerlijk bij moeders op schoot met zij zwemvestje aan. Na de ninja even van het touw te hebben verwijderd kon ik me een weg naar beneden banen. Daar ging ik op het lege achterdek staan wachten tot de eerste walvis zou verschijnen.
Ineens viel het me op dat het daar naar brandstof rook...... ik kreeg het vreemd warm en het zweet brak me uit. Snel het dikke windjack open en een beetje op de wind gaan staan. Maar daarmee ging het niet weg en ik voelde me misselijk worden. Zou ik voor de eerste keer in mijn leven echt zeeziek worden?
Ik besloot het personeel in te lichten en kreeg een zakje en het advies om goed naar de horizon of het vaste land te kijken. Ik was goed beroerd en ging beneden rustig op een stoel zitten, rustig ademend en goed naar de eilanden kijken. De zeeleeuwen en zeeotters waar we langs kwamen konden me even gestolen worden en als er een walvis opdook: pech voor dat dier, ik had even wat anders aan mijn hoofd!
De tijd verstreek en op deze manier lukte het me om mijn ontbijt binnen te houden. Ik had het nu wel koud, maar dat ging beter dan het zweten daarvoor. Wendy had ook in de gaten gekregen dat ik niet lekker was (ik had niemand wat verteld) en ze kwam even kijken of ze wat voor me kon doen. Laat mij maar rustig zitten en geniet vooral van wat je buiten ziet. Maar Wendy had koude voeten en ze kwam lekker binnen zitten....
Het ging dus best aardig, al hoopte ik dat we spoedig weer aan vaste wal zouden staan. Dat zou helaas nog wel een uurtje duren... Ineens trof een luid geschetter mijn trommelvlies en, alsof ik al niet genoeg geplaagd werd, daar kwamen de Vlamingen de beneden zittende mensen gezelschap houden. Nicolaasje was wakker en Sepke had honger. Na een stoeltje te hebben bemachtigd wees moeder Vlaming haar koters joelend op het opspattende water en een lol dat zij gedrieën hadden.... fenomenaal..... en aan mij niet besteed. Toen ging de groene doos waar pa Vlaming al de hele trip mee liep te sjouwen open en moeder Vlaming vulde de monden van de twee vuurtorentjes met een heerlijke praline. Het grootste gedeeltje ging naar binnen, maar de rest bleef aan de buitenkant zitten en werd met een paar knuistjes over het gelaat verplaatst. Toen moe Vlaming daarna nog een soort krentenbroodje naar binnen begon te werken en met een deel daarvan buiten haar mond tegen haar koters begon te praten, terwijl ze achterstevoren op haar knieën op haar stoel zat, hield ik de boel niet meer binnen...... @#$/^*!
Alles belande gelukkig in het daarvoor bedoelde zakje en ik zal jullie de verdere details besparen, maar gelukkig knapte ik daarna wat op. Walvissen hebben we helaas niet gezien, bij de eerder genoemde dieren is het gebleven. Vanwege de nooit verlopende garantie kunnen we ons dus nog een keer melden voor een gratis walvisvaart.... dan zal ik maar een pilletje tegen wagenziekte nemen.
Ik was blij dat we van de boot waren en van de vier Vlamingen verlost waren. Op de camping teruggekomen had ik het zo koud dat ik een kwartier onder de warme douche ben gaan staan om weer wat op temperatuur te komen. Anita en Wendy zijn lekker naar het strand gegaan om in de zon te liggen en te zwemmen, Elize ging lekker wat lezen. Ik moest wel weer in vorm komen voor de vlucht van vanavond en de misselijkheid was niet weg toen ik weer aan wal stond. Omdat we om zeven uur weer bij de haven moesten zijn, moesten we nog vroeg eten ook, lekker bbq-en met een zwakke maag :-(
Ik wilde dus maar dat ik niet zo vroeg uit mijn bed gekomen was deze dag.....
N.B. Het vervolg van vandaag komt vanwege de lengte en het aantal foto's in een apart hoofdstuk.
