Vandaag zijn we van Othello bij Hope naar Manning Provincial Park gereden. Omdat ze daar geen elektrisch, geen stromend water en geen rioolaansluitingen hebben zijn we daar volledig op onszelf aangewezen en moeten we het met de faciliteiten van de camper zien te rooien.
Omdat er daar ook geen winkels zijn besluiten we voor vertrek nog een brood te bakken, zodat we in iedergeval iets te eten hebben dit weekend. Het was het eerste brood met de canadese machine (een Black&Decker :-) en het was een gok, maar gelukkig werkte het eigen recept hier ook goed en we konden op pad met een mooi en heerlijk broodje.
Voor we weer de snelweg op gingen hebben we eerst nog even bij de Othello tunnels gekeken. Ik moet nog uitzoeken waar ze voor dienen, of hebben gediend, maar nu zijn ze alleen nog te doorlopen of fietsen. Helaas was met de laatste grote regenbui zoveel grond verschoven dat de brug tussen de eerste tunnel en de tweede niet meer veilig was. We konden daardoor alleen de eerste tunnel bewonderen.
De tunnel is precies wat je er van verwacht: een donker gat in een berg of rots, waar je aan de ene kant inloopt en aan de andere kant weer uitkomt. Daar tussenin is het vooral donker en vochtig. Met behulp van een zaklamp kun je zien dat de tunnels niet geboord zijn, maar uitgehakt of met springstof stukje bij beetje uit de weg geruimd. Er liep weer een buslading Chinezen, met de bekende fototoestellen..... die zullen de tunnels dus wel weer gaan nabouwen ergens in hun eigen land.
De natuur rond de tunnels was echt schitterend: een snelstromende rivier die zijn weg heeft uitgesleten uit de rotsen, met aan weerszijden bos. We hadden dit niet willen missen. Nee, echt niet!
De weg van Hope naar Manning was niet al te lang. Maar lang genoeg om Anita wagenziek te krijgen. Daar hadden we dus geen rekening mee gehouden. Omdat Elize ook graag eens voorin wilde zitten, was Anita achterin bij Wendy gaan zitten en dat was dus foute boel. Na een stoelwisseling en een stop langs de weg was ze het gelukkig weer snel te boven.
Manning was een van de campgrounds waar we niet hadden kunnen reserveren en waar de helft van de plaatsen op First Come First Serve worden uitgegeven. Door er rond de middag al te zijn hoopten we toch een plaats te kunnen bemachtigen. Omdat we geen ervaring met FCFS hadden gingen we heel naief bij het Visitor Centre vragen of er ergens nog een plek vrij was. Het antwoord was onthutsend simpel: het is een lang weekend vanwege BC-day op maandag en daardoor erg druk, ga maar rondjes rijden en een vrije plek zoeken..... maar reken nergens op.
Op goed geluk reden we de minst aantrekkelijke van de vier campsites op en vonden plaats 13 onbezet, voor ons een gelukje dus :-) Deze site was zonder enige beschutting, we stonden er dus in de volle zon. We hebben die dag veel andere zoekers langs zien komen en waren daardoor toch blij met ons plekje.
In Manning zit je dus echt ver weg van de bewoonde wereld, zelfs de GSM doet het daar niet. Handig als je een bosbrand zou willen melden. Het was namelijk erg droog en er was een verbod op kampvuur. Onze overburen trokken zich er echter niets van aan en stookten er lekker op los. Nu koelt het daar 's nachts af tot een graad of 10, het is dus best lekker om bij zo'n vuurtje te zitten en warm te blijven, maar als er brandgevaar is moet je dat dus niet doen. Tegen middernacht kwam de ranger langs en toen was het vuur snel uit.
Het weekendje daar is best goed gegaan.
Voor noodgevallen hadden we de generator nog achter de hand en met de water- en gastank zouden we het best een dag of vier uit kunnen houden. Leuke gesprekken gehad met de buren, die uit Vancouver kwamen en in een tentje in het park zaten. Wat dieren betreft bleef het beperkt bij een stel grondeekhoorns, die hun hol pal naast onze kamper hadden.
Morgenochtend gaan we weer op pad naar het noorden, naar de bewoonde wereld. Het is wel een behoorlijk eind rijden, ik hoop dat dat goed gaat.
Tot de volgende stop, dan hopen we in Revelstoke bij een meer te staan.
